De bijna 100-jarige, op haar tachtigste beroemd geworden schilderes vertelt hier op ontroerend-naïeve wijze over haar aan ervaringen rijke leven. Onder de roem die haar ten deel viel bleef ze vrijwel onverschillig en zelfs president Truman kon haar niet imponeren. Schilderen, zegt ze, is alleen een kwestie van verf en penselen en wanneer ze heel eerlijk is moet ze bekennen dat ze de jam die ze maakte belangrijker vindt dan haar schilderijen. Het is vooral deze nuchterheid die deze merkwaardige autobiografie tot zulke verrukkelijke lectuur maakt.