Dat vroeg de filosofe Ann Meskens zich af en ze schreef een boek over haar levenslange voorliefde voor de films van de Franse regisseur Jacques Tati (1909-1982). Ze keek talloze keren naar Jour de Fête, Les Vacances de M. Hulot, Mon Oncle en Playtime, vaak met haar vinger op de still-toets. Ze sleepte haar vriend mee op bedevaart naar Hôtel de la Plage om zelf een Hulot-vakantie te houden, want zoiets ongerijmds doet de amateur. Ze kocht zich arm aan boeken: commentaren, naslagwerken, beduimelde brochures en antiquarische vondsten – het obsessieve gedrag van een liefhebber. Intussen begon de ernstige filosofe zich wel vragen te stellen over de vrolijke Tati-fan die ook in haar huisde. Wat zoekt zij toch? Iemand om na te volgen en ook ten diepste zichzelf? Zowel de menigte als de enkeling? Zowel de decoratie als het wezenlijke? Zowel een laat - maar -waaien - vakantie als de herinnering aan haar kindertijd? Zowel de waarheid als het geluk? Wie denkt ze wel dat ze is? Zorro? Wat ziet ze eigenlijk in die ouderwetse Hulot-figuur? Wat een omweg!