De hoofdsteden van Europa zijn kwetsbaar. Kwetsbaar voor overstromingen en hitte, maar ook voor de voorziening van voedsel, drinkwater, elektriciteit... Voor de oplossingen kunnen ze soms weinig, en soms heel veel van elkaar leren. Dat hangt mede af van hun ontstaansgeschiedenis. Het nieuwe boek The rooted city maakt duidelijk hoe stad en landschap met elkaar verbonden zijn, en welke kansen en problemen dit oplevert tegen de achtergrond van grote opgaven voor de toekomst, zoals klimaatverandering, voedselvoorziening en energietransitie. Niet elke stad is hierin hetzelfde. The rooted city laat zien dat er overeenkomsten en verschillen in de manier waarop de Europese hoofdsteden zijn geworteld in hun landschap. Er zijn grofweg vier types: de oude handelssteden langs de rotsachtige kusten, de echte deltasteden, de steden van de vlaktes en de bergsteden. Zo kunnen op basis van geomorfologie veel analogieën worden getrokken in de ontwikkeling van Europese steden, in de problemen die zij ondervinden nu of in de toekomst, en in kansen voor verdere ontwikkeling. Daarbij is steeds de balans tussen de fysieke omgeving en de stand van de technologie wezenlijk. Met het gedachtengoed uit The rooted city kan eenvoudig benoemd worden welke mogelijkheden en kansen er zijn in een stad en welke problemen er spelen. Berlijn, Warschau, Madrid en Brussel hebben veel met elkaar gemeen als verzameling aan elkaar gegroeide dorpen aan doorwaadbare plaatsen in uitgestrekte, vlakke landbouwgebieden. Amsterdam is vooral vergelijkbaar met (niet-hoofdsteden als) Hamburg en Antwerpen. Luxemburg heeft trekjes van Bratislava en Tirana. Kopenhagen kent vergelijkbare ontwikkelingen als Lissabon. Zo'n perspectief kan helpen bij het bepalen van strategische ontwikkelingslijnen voor de toekomst van een stad.