New Neapolis : No structure = Senza struttura

New Neapolis ~ No Structure is kortweg een liefdesverklaring aan de steden Napels en Rotterdam. 'Er zijn mensen die houden van dorpen en weidse polderlandschappen. Gyz La Rivière niet. Die houdt van steden, meer specifiek: van havensteden. Hij houdt van rauw en ongepolijst. Van Rotterdam en van Napels. Een groter contrast dan tussen deze twee steden lijkt nauwelijks denkbaar. De een, Napels, levend met de rug naar de toekomst, verwaarloosd en verschrompeld. De ander, Rotterdam, bejubeld om zijn gedurfde architectuur, ondernemingszin en al met een been in de 21ste eeuw toen die nog moest beginnen. In No Structure gaat hij op zoek naar wat deze twee steden bindt. In elf hoofdstukken voert hij de lezer overtuigend door de stegen van Napels, langs kerken, vervallen paleizen en afvalbergen, als wel door het Rotterdam van zijn jeugd en dat van zijn grootouders - dat verdwenen Rotterdam, opgeofferd aan wat wel vooruitgang wordt genoemd. Hij tilt hier en daar een tegel op, krabt aan de strakke, modernistische gevels in Rotterdam, kijkt achter de voordeuren van de verkruimelde Napolitaanse paleizen en ziet twee steden die in de kern meer overeenkomsten hebben dan een argeloze bezoeker ooit had kunnen vermoeden. Rotterdam en Napels, ontdekte Gyz, zijn steden van de gewone man. Het zijn geen nuffige steden als Milaan, Parijs en – vooruit – Amsterdam. Nee, Rotterdam en Napels zijn volks, multicultureel en ruw. Wat zou het mooi zijn, pleit Gyz, als deze steden, aangevuld met soortgelijke havensteden als Marseille en Liverpool, broedersteden worden, steden waarin het niet draait om geld, maar om gemeenschapszin. Een naam heeft hij al: New Neapolis.'

New Neapolis : No structure = Senza struttura

New Neapolis ~ No Structure is kortweg een liefdesverklaring aan de steden Napels en Rotterdam. 'Er zijn mensen die houden van dorpen en weidse polderlandschappen. Gyz La Rivière niet. Die houdt van steden, meer specifiek: van havensteden. Hij houdt van rauw en ongepolijst. Van Rotterdam en van Napels. Een groter contrast dan tussen deze twee steden lijkt nauwelijks denkbaar. De een, Napels, levend met de rug naar de toekomst, verwaarloosd en verschrompeld. De ander, Rotterdam, bejubeld om zijn gedurfde architectuur, ondernemingszin en al met een been in de 21ste eeuw toen die nog moest beginnen. In No Structure gaat hij op zoek naar wat deze twee steden bindt. In elf hoofdstukken voert hij de lezer overtuigend door de stegen van Napels, langs kerken, vervallen paleizen en afvalbergen, als wel door het Rotterdam van zijn jeugd en dat van zijn grootouders - dat verdwenen Rotterdam, opgeofferd aan wat wel vooruitgang wordt genoemd. Hij tilt hier en daar een tegel op, krabt aan de strakke, modernistische gevels in Rotterdam, kijkt achter de voordeuren van de verkruimelde Napolitaanse paleizen en ziet twee steden die in de kern meer overeenkomsten hebben dan een argeloze bezoeker ooit had kunnen vermoeden. Rotterdam en Napels, ontdekte Gyz, zijn steden van de gewone man. Het zijn geen nuffige steden als Milaan, Parijs en – vooruit – Amsterdam. Nee, Rotterdam en Napels zijn volks, multicultureel en ruw. Wat zou het mooi zijn, pleit Gyz, als deze steden, aangevuld met soortgelijke havensteden als Marseille en Liverpool, broedersteden worden, steden waarin het niet draait om geld, maar om gemeenschapszin. Een naam heeft hij al: New Neapolis.'