In zijn driedelige boek 'Voorbij de zeven dagen van architectuur' wil Van Zeijl de mythen van het vakgebied onttoveren, wat tevens neerkomt op een zekere inwijding. In een heldere structuur van zeven dagen - van scheppen naar het alledaagse werken -, wordt via een diverse reeks thema's en onderwerpen een overtuigende visie op het architectuuronderwijs en de ontwerppraktijk gegeven. In de vraag: hoe aan de zeven dagen voorbij te raken ligt het verlangen om architectuur als poëzie te maken. Architectuur wordt daartoe als een avontuurlijk landschap voorgesteld, waarvan haar complexe tectoniek in diverse doorsneden professioneel wordt onderzocht en geduid. Beelden en teksten ondervragen elkaar qua passie en argument. Oude principes bevruchten nieuwe inzichten. Architectuur blijft wel een raadsel, maar onverwachte inzichten en vergezichten doen haar af en toe even prachtig oplichten.